Porady dla zdrowia


Choroby odzwierzęce zagrożeniem dla ludzi pracujących w lesie

wścieklizna

Zaraźliwe choroby odzwierzęce. Do chorób tych zaliczamy między innymi wściekliznę, tularemię.

Wścieklizna to choroba odzwierzęca, o której wiedza jest chyba największa w naszym społeczeństwie. Jednocześnie jednak panuje wiele błędnych opinii na jej temat. Choroba jest groźna z racji stuprocentowej śmiertelności zakażonych ludzi. Mimo postępów jakie czynione są w mierze eliminacji wścieklizny wśród dzikiej zwierzyny (szczepienie lisów przeciw wściekliźnie realizowane jest w polskich lasach na dużą skalę od kilku lat), nadal rejestruje się jej ogniska i przypadki pogryzień przez wściekłe zwierzęta.

Zakażenie z reguły następuje poprzez pogryzienie przez zakażone zwierzę dzikie lub domowe. Każde miejsce z przerwanymi powłokami skórnymi (niekoniecznie wyraźną raną), śluzówki oczu , jamy ustnej może stanowić wrota dla zarazków przedostających się wraz ze śliną zakażonego zwierzęcia. Przenoszenie padłych na wściekliznę zwierząt, skórowanie ich stanowi równie duże zagrożenie jak pogryzienie. Ślina chorego zwierzęcia zakaża na 10-15 dni przed pojawieniem się u niego objawów choroby. Zarazki usadawiają się w układzie nerwowym wędrując wzdłuż nerwów do mózgu. Namnażanie się wirusów w mózgu daje pierwsze objawy choroby. Jest to okres wylęgania się wścieklizny, który zależy od odległości miejsca wniknięcia zarazków od mózgu. Stąd też pokąsania twarzy, głowy czy też dłoni, które są silnie unerwione, stanowi szczególnie groźną sytuację. Wylęganie się choroby trwa od kilku dni do nawet wielu miesięcy. Sama choroba ma bardzo krótki, z reguły gwałtowny przebieg i zawsze kończy się śmiercią.

Tularemia. Jest to ostra choroba zakaźna z charakterystycznymi obrzękami węzłów chłonnych. Pojawia się w Polsce dość rzadko. Uważa się, że występuje ona głównie w województwach północnych (dawne :szczecińskie, olsztyńskie, białostockie). Choroba spotykana u wielu gatunków zwierząt, jednak najczęściej u zajęcy (90% przypadków zakażeń ludzi), dzikich królików, gryzoni (myszy, piżmaki, wiewiórki, itp.). Zarazki mogą również występować w wodach śródlądowych.

Zakażenie następuje przez bezpośredni kontakt z chorym zwierzęciem lub jego tkankami (oprawianie zwierzyny), po ukłuciu przez kleszcze (zarazki rozwijają się bardzo intensywnie w ciele kleszcza), muchy, komary i inne stawonogi, przez drogi oddechowe (pył roślinny skażony odchodami np. chorych myszy, sierść zakażonych zwierząt dostająca się wraz z wdychanym powietrzem), przez przewód pokarmowy bądź spojówki. Zarazki mogą wnikać także przez nienaruszoną skórę i błony śluzowe.

Objawy. Zarazki tularemii po przeniknięciu przez błony śluzowe lub skórę dochodzą wraz z chłonką do najbliższego węzła chłonnego, powodują rozwój guza, tzw. dymienicy (owrzodzenia). Proces ten może rozprzestrzeniać się na głębsze warstwy. Po wytworzeniu się miejscowych zmian następuje uogólnienie choroby (posocznica). Okres wylęgania choroby wynosi od kilku godzin do kilkunastu dni. Choroba ma często gwałtowny początek z bólami głowy, mięśni i stawów, przeczulicą skóry, gorączką, dreszczami, bardzo silnym osłabieniem. Tularemia przyjmuje kilka postaci:

  • Gruczołowo - wrzodziejącą, tzw. dymieniczna (najczęstsza),
  • Oczno-gruczołową,
  • Migdałkowo-gruczołową,
  • Gruczołową,
  • Durową,
  • Płucną.

Pasożytnicze choroby odzwierzęce.

W grupie zwierząt niższych (pierwotniaki, zwierzęta bezkręgowce- z wyłączeniem stawonogów) można wyodrębnić niewiele czynników powodujących schorzenia zawodowe u leśników. Nie oznacza to, że ta grupa jest dla człowieka bezpieczna, jedynie tyle, że większość pasożytniczych gatunków (zwłaszcza robaków) przenosi się drogą pokarmową (balantidioza, choroba motyliczna, tasiemczyce, włośnica - trychinoza). Z racji czynności zawodowych ta droga zakażania jest w zasadzie niedostępna.

Toksoplazmoza. Należy do pierwotniaków stwarzających duże zagrożenie z racji swego kosmopolityzmu. Jest powszechnym pasożytem wśród zarówno ssaków domowych (bydło, owce, kozy, świnie, nutrie, psy, koty) jak i dzikich (zające, gryzonie polne, itp.) oraz ptaków i gadów.

Toksoplazmoza jest bardzo rozpowszechnionym schorzeniem, na co wskazują wyniki dodatnich odczynów immunologicznych wśród grup zawodowych narażonych na ten czynnik. Wywołuje toksoplazmozę wrodzoną, która powoduje poważne uszkodzenia mózgu i wzroku, oraz toksoplazmozę nabytą o przebiegu bezobjawowym lub przyjmującą postać zapalenia węzłów chłonnych (zwłaszcza pachowych, szyjnych), stanów zapalnych siatkówki i naczyniówki oka, rzadziej w postaci uogólnionej z gorączką, przemijającą wysypką zapaleniem płuc, mięśnia sercowego, wątroby i objawami neurologicznymi.

Zakażanie. Drogi zakażania człowieka nie są poznane w pełni. Za pewne drogi uznaje się:

  • zakażanie płodu przez łożysko matki (grupa szczególnego ryzyka to kobiety w wieku poniżej 45 roku życia),
  • zakażanie drogą pokarmową (połknięcie cyst lub oocyst w niedogotowanym bądź surowym mięsie, zanieczyszczonych oocystami warzyw, owoców).

Uznaje się za drogę prawdopodobną:

  • możliwość wnikania pasożytów prze uszkodzoną skórę i błony śluzowe,
  • wprowadzenie do organizmu poprzez ślinę krwiopijnych stawonogów (głównie kleszczy).


Porozmawiaj o zdrowiu:

Polecamy



FAQ Forum dyskusyjnego

Dyskusja na temat:



Szukaj u nas

Kontakt

W sprawach publikacji lub reklamy

Email:

Disclaimer

Nasze artykuły chronione sa prawami autorskimi.