Porady dla zdrowia


UKŁAD IMMUNOLOGICZNY, CZYLI ODPORNOŚCIOWY

układ immunologiczny

Układ immunologiczny to zespół narządów umożliwiających działanie mechanizmów odpornościowych. To dzięki niemu nasz organizm może rozpoznawać zagrożenia i się przed nimi chronić. Mechanizmy odpornościowe ewoluują, dostosowując się do nowych zagrożeń. Coraz skuteczniej rozpoznają nowe czynniki chorobotwórcze jak wirusy czy robaki pasożytnicze.

Wysoka skuteczność układów odpornościowych wynika z jego ważnej cechy: pamięci immunologicznej. Raz poznane patogeny są zapamiętywane i w przyszłości organizm potrafi już skuteczniej z nimi walczyć. Taki rodzaj swoistej odporności wykorzystywany jest w szczepieniach ochronnych.

Zadania układu odpornościowego i do czego można go porównać.

Układ immunologiczny czyli odpornościowy (UO) człowieka:

  • składa się z dziesiątek miliardów różnego rodzaju komórek (ok. 1012-1015) tworzących sieć wzajemnie wpływających na siebie i współpracujących ze sobą elementów
  • całkowita masa UO przekracza kilogram i jest zbliżona do masy układu nerwowego
  • UO jest w dużej mierze niezależny i tym jeszcze przypomina układ nerwowy, że pamięta, potrafi uczyć się i podejmować samodzielne funkcje dotyczące reakcji na antygen, czyli zniszczenia lub tolerancji wykrytego antygenu

Najważniejsze zadania UO:

  1. Nieustanny nadzór nad środowiskiem wewnętrznym organizmu,
  2. rozpoznawanie oraz eliminowanie czynników zaklasyfikowanych jako obce np. drobnoustrojów (wirusy, bakterie, grzyby, pierwiastki), pasożytów , komórek nowotworowych i niektórych toksyn.
  3. Obrona przed inwazją drobnoustrojów ze środowiska
  4. Stały nadzór nad własnymi komórkami organizmu

UO można porównać do:

  1. służb granicznych strzegących organizm
  2. wojska walczącego z wrogiem, który atakuje organizm
  3. służb specjalnych czuwających nad właściwym zachowaniem się "własnych obywateli" czyli komórek.

Najważniejsze cząsteczki, narządy i komórki układu immunologicznego.

Najważniejszymi cząsteczkami UO są immunoglobuliny (przeciwciała) oraz receptory limfocytów T prezentujące antygen, (Immunoglobulina) E decyduje o wielu reakcjach anafilaktycznych.

Narządu UO składają się z narządów centralnych i obwodowych.

Pula komórek UO (limfocyty, monocyty, makrofagi) to komórki luźno rozrzucone w tkankach oraz krążące w krwiobiegu i recyrkulujące między tkankami, limfią i krwią.

Białkowe cząstki biologiczne czynne UO chroniące organizm to immunoglobuliny, antygeny HLA będące produktem głównego kompleksu zgodności tkanek (MHC) oraz swoiste i nieswoiste mediatoryreakcji odpornościowej ( cytokiny np. interleukiny czy interferon) Do komórek UO zaliczane są limfocyty, makrofagi i komórki dendrytyczne; w reakcjach immunologicznych biorą udział także inne typy komórek: granulocyty i komórki tuczne.

Limfocyty T i B są głównymi komórkami układu immunologicznego, różnią się między sobą antygenami powierzchniowymi i funkcją w odpowiedzi immunologicznej.

Narządy limfatyczne centralne to: grasica, szpik kostny czerwony i wątroba płodowa; narządy limfatyczne obwodowe to: śledziona, wyrostek robaczkowy, węzły chłonne, migdałki i skupiska tkanki limfatycznej występujące w błonie przewodu pokarmowego, w krezce, drogach oddechowych i rodnych oraz na otrzewnej.

Komórki UO zwane komórkami immunokompetentnymi:

  • limfocyty T i B
  • neutrofile (granulocyty Obojętnochłonne)
  • bazofile (-II- zasadochłonne)
  • eozynofile (-II- kwasochłonne)
  • mikrofagi i makrofagi
  • płytki krwii
  • oraz komórki prezentujące antygen, do których zalicza się komórki dendrytyczne, limf. B i makrofagi

Pamięć immunologiczna.

Sprawia, że odpowiedz na kolejny kontakt z chorobotwórczym drobnoustrojem jest szybsza i silniejsza. Utrzymywanie się po pierwotnym zarażeniu komórek pamięci i przeciwciał umożliwia opracowanie szczepień ochronnych przeciwko niektórym chorobom.

Odpowiedź immunologiczna - co to jest i jakie są jej rodzaje; na czym polega odpowiedź immunologiczna typu komórkowego i humoralnego.

Odpowiedź immunologiczna -czyli reakcja układu odpornościowego na antygen. Obejmuje 2 fazy:

  1. W pierwszej fazie (indukcji) antygen aktywuje swoiste limfocyty, które go rozpoznały.
  2. W drugiej fazie (efektorowej) limfocyty te koordynują odpowiedż immunologiczną , która eliminuje źródło antygenów.

W odpowiedzi immunologicznej biorą udział 2 główne grupy komórek : Limfocyty T i B.

Ich aktywność zależy od komórek T pomocniczych (Th) a te z kolei zapoczątkowują swoją działalność wtedy, kiedy antygeny zostają przyłączone do komórek prezentujących antygeny (APCs)- komórek dendrytycznych makrofagów i limfocytów B.

Wyróżnia się 2 zasadnicze typy odporności immunologicznej:

  1. Typu humoralnego-(lim. B)- udział biorą przeciwciała obecne we krwi chłonce, płynące płynach surowiczno- śluzowych i płynach tkankowych.
  2. Typu komórkowego (lim. T)

Odpowiedź immunologiczna: (pierwotna i wtórna)

Pierwotna odpowiedz zachodzi przy pierwszym zetknięciu z antygenem i można ją podzielić na fazy:

  • Utajenie
  • Wzrost poziomu przeciwciał
  • Plateau
  • Spadek poziomu przeciwciał

Wtórna odpowiedz typu humoralnego następuje przy ponownym zetknięciu z tym samym antygenem. Faza utajenia ulega skróceniu , w fazie wzrostu poziom przeciwciał rośnie szybciej, a 2 pozostałe fazy ulegają przedłużeniu.

We wtórnej części odpowiedzi immunologicznej zwiększa się również liczebność limfocytów pamięci, a więc wzmacnia się pamięć immunologiczna.

Odporność nieswoista i swoista.

Odporność dzieli się na nieswoistą czyli wrodzoną i na swoistą czyli nabytą, która spełnia główną rolę w obronie organizmu, a powstaje na skutek zetknięcia się ustroju z antygenem.

Pierwszy kontakt z antygenem pozostawia piętno w postaci zdolności do reakcji wtórnej (amnestycznej) z tym samym antygenem. Odporność wrodzona nie ma pamięci immunologicznej.

Odporność nieswoista filogenetycznie najstarsza, jest wrodzona, a więc nie zależy od uprzednich kontaktów z czynnikami patogennymi.

Odporność nieswoista jest szybką, ale mało precyzyjną pierwszą linią obrony organizmu.

Tworzą ją bariery anatomiczno-fizjologiczne (powłoki ciała i błony śluzowe, wentylacja i filtracja w drogach oddechowych, niskie pH skóry i soku żołądkowego), a także właściwości antybakteryjne wydzielin układu pokarmowego, oddechowego, wydalniczego i wodnego oraz elementy komórkowe i humoralne)

Mechanizmy nieswoistej odporności komórkowej:

  • fagocytoza-pochłanianie i trawienie mikroorganizmów
  • pinocytoza- wchłanianie do wnętrza komórki UO antygenów rozpuszczalnych
  • cytoliza- rozpuszczanie niszczonych komórek
  • i cytoksyczność- zabijanie niszczonych komórek

Rozwój odporności i jej modelowanie

Wykształcenie pełnej odporności organizmu następuje w ciągu kilku lub nawet kilkunastu lat życia, w czasie których organizm styka się z różnymi zarazkami i broniąc się przed nimi, wytwarza przeciwciała. Także proces różnicowania i dojrzewania limfocytów zachodzi intensywniej pod wpływem zetknięcia z coraz to nowymi zarazkami. Noworodki są w sposób szczególny zabezpieczone przed infekcjami - ochronę dają im substancje i komórki odpornościowe z organizmu matki, które przekazywane są jeszcze w okresie życia prenatalnego (płodowego) z krwią przez łożysko, a po urodzeniu - z mlekiem podczas karmienia.

Bogate w substancje odpornościowe jest pierwsze mleko tzw. siara .

Stan pierwotnej odporności

Trwa około 6 tygodni, przy czym jest to przede wszystkim odporność nieswoista typu komórkowego, wywołana nieswoistymi substancjami odpornościowymi, a zwłaszcza properdyną. Pierwotną odporność dziecka wspomaga się i modeluje odpowiednimi szczepieniami ochronnymi, które poza wytwarzaniem odporności wtórnej powodują odpowiednie ukierunkowanie mechanizmów immunologicznych.

Stan trwałej odporności

Pojawia się po przebyciu ostrych chorób zakaźnych, zwłaszcza zakaźnych chorób wirusowych i bakteryjnych wieku dziecięcego (ospa wietrzna, odra, różyczka, świnka).

Stan trwałej odporności jest wywołany obecnością we krwi odpowiednich przeciwciał. Niestety po wielu chorobach nie pojawia się trwała odporność. Najbardziej znanym przykładem takiej choroby jest grypa, na którą nawet wielokrotne i częste zachorowanie nie daje odporności.

Jest to spowodowane częstymi i licznymi mutacjami kilku typów wirusów grypy, co w konsekwencji daje bardzo wiele ich kombinacji. Pomimo to celowe są coroczne szczepienia przeciwgrypowe, zwłaszcza w grupach ryzyka (pracownicy służby zdrowia, osoby starsze, dzieci) Pojawienie się przeciwciał uodparniających organizm na działanie określonych antygenów (odporność nabyta), można wywołać w sposób sztuczny za pomocą szczepień profilaktycznych, stosując szczepionki, czyli preparaty biologiczne (zawierające osłabione lub martwe drobnoustroje).

Powszechne stosowanie szczepień przeciwko wielu chorobom zakaźnym przyczyniło się do znacznego zmniejszenia zachorowalności i jeszcze większego zmniejszania śmiertelności spowodowanych przez te choroby.

Podział szczepionek ze względu na formę antygenu. (wchodzących w skład preparatu)

  • zawierające żywe mikroorganizmy szczepów atentowanych, czyli pozbawionych zjadliwości np. przeciw gruźlicy, odrze, różyczce
  • zawierające zabite mikroorganizmy (np. przeciw durowi brzusznemu);
  • zawierające anatoksyny, czyli produkty metabolizmu komórek bakteryjnych (np. przeciw tężcowi).

Podział szczepionek z uwagi na postać.

  • płynne w postaci gotowej do użycia, w których antygen jest zawieszony w płynie lub adsorbowany na cząstkach adsorbentu
  • liofilizowane(pozbawione płynu) przed użyciem zawieszone w odpowiednim płynie

Podział szczepionek z uwagi na swoistość.

  • monowalentne, które zawierają antygeny pochodzące od jednego szczepu mikroorganizmów i uodparniają przeciw jednej chorobie
  • poliwalentne (skojarzone), które zawierają antygeny kilku mikroorganizmów i uodparniają na kilka chorób (np. Di-Te-Per)

Skonstruowanie skutecznych szczepionek- przeciwko wielu mikroorganizmom utrudniają skomplikowane cykle życiowe niektórych z nich oraz występowanie zjawisk zmienności antygenowej zarówno bakterii jak i wirusów.

Lista chorób zakaźnych przeciwko którym nie ma bezpiecznych szczepionek- jest nadal stosunkowo długa, a olbrzymia mobilność ludzi sprzyja uprzednio szybkości rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych.

Grupy szczepionek nowej generacji.

Są produkowane przy wykorzystywaniu najnowszych osiągnięć biotechnologii i inżynierii genetycznej. Można podzielić na kilka grup:

  1. Zawierające atenuowane żywe mikroorganizmy, czyli szczepy bakteryjne lub wirusowe pozbawione zjadliwości przez wprowadzenie do ich genomu ściśle określonych mutacji, co zapobiega odtwarzanie szczepu zjadliwego.
  2. Podjednostkowe-czyli zawierające białka antygenowe wyprodukowane dzięki technikom rekombinacji DNA klonując kodujący je gen w jednym z możliwych układów ekspresyjnych .
  3. Sprzężone (glikokoniugaty)- czyli zawierające polisacharydy połączone z białkiem nośnikowym, co znacznie zwiększa ich efektywność działania.

Profilaktyka genowa swoistą drogą uodporniania.

Polega na tym, że zamiast podawania antygenu można zastosować gen kodujący ten antygen. Gen ulegając ekspresji w uodpornianym organizmie będzie dawał produkt białkowy rozpoznawany przez układ odpornościowy. Ta droga uodporniania otwiera ogromne możliwości produkcji skutecznych szczepionek szczególnie przeciwko chorobom wirusowym.

Szczepienia ochronne.

Polegają na wprowadzenia do organizmu szczepionki czyli preparatów zawierających antygeny, które pobudzają go do wytworzenia swoistej odporności komórkowej i humoralnej.

Wytworzenie odporności zmniejsza możliwość szerzenia choroby zakaźnej. Dla uzyskania pełnej skuteczności szczepień konieczna jest ich powszechność uzyskiwania przez masowe szczepionki prowadzone akcyjnie i w ramach realizacji kalendarza szczepień.

Masowe szczepienia prowadzone akcyjnie wykonuje się w sytuacjach zagrożenia epidemią, a ich celem jest podniesienie, w krótkim czasie, odporności jak największej liczby osób.

Podawanie szczepionek wywołuje odporność czynną- organizm zmuszony jest do tworzenia przeciwciał w odpowiedzi na wprowadzone do niego antygeny.

Czas tworzenia przeciwciał dających pełną odporność organizmu wynosi ok. 6 tyg.

Trwałą poprawę epidemiologicznej na danym obszarze dają tylko szczepienia prowadzone w ramach kalendarza szczepień.

Kalendarz szczepień.

Obowiązuje w danym kraju.

Uwzględnia szczepienia obowiązkowe i zalecane.

Szczepieniami obowiązkowymi obejmowani są wszyscy mieszkańcy danego kraju, a szczepieniami zaleconymi tylko osoby z grup wysokiego ryzyka.

W celu wytworzenia i utrzymania odporności niezbędne jest utrzymanie cyklu szczepień.

Na cykl szczepień składają się dawki szczepienia pierwotnego i dawki szczepienia uzupełniającego (przypominającego) podawane w określonych sekwencjach czasowych.

Kalendarz szczepień musi być tak ustawiony, aby możliwe było zachowanie właściwych odstępów miedzy kolejnymi dawkami tej samej szczepionki oraz między dawkami różnych szczepionek.

Odstępy między dawkami tej samej szczepionki są ustalane przez producenta.

Dokładne przestrzeganie terminu kolejnego szczepienia zapobiega wygaśnięciu wytworzonej odporności i powoduje utrzymanie przeciwciał na wysokim poziomie.

Skracanie odstępów między dawkami szczepionek bardziej pogarsza skuteczność szczepienia niż ich wydłużanie, przez podawanie szczepionek można zabezpieczyć się m.in. przed zachorowaniem na odrę, różyczką, grypą, wirusowe zapalenie wątroby typu B.

Surowice odpornościowe.

Są to surowice zwierzęce, rzadziej ludzkie zawierający wysoki poziom immunoglobulin działających przeciwko określonym gatunkom drobnoustrojów (surowice antytoksyczne, anatoksyjne) lub przeciwko ich toksynom (surowice antytoksyczne, antytoksyna) Są gotowe do natychmiastowego niszczenia wrogich dla ustroju antygenów:

Są wytwarzane z krwi zwierząt lub ludzi którzy przebyli zakażenie albo zostali sztucznie uodpornieni określonym antygenem (wirusy, bakterie, toksyny, komórki, fragmenty tkanek, antygeny rozpuszczalne tj. białko, polisacharydy itp.) Surowice podaje się przede wszystkim wtedy gdy nie można czekać na wytworzenie przeciwciał bo choroba najczęściej groźna, szybko rozwija się w organizmie. Tak jest w przypadku ukąszeń przez jakiekolwiek węże czy wściekłe zwierzęta.

Gamma-globulinę ludzką podaje się czasami pacjentom profilaktycznie lub leczniczo. Jest to zagęszczona surowica krwi ludzi zdrowych zawierająca małe ilości różnych białek odpornościowych. Liczenie z zastosowaniem surowic odpornościowych to seroterapia.

Na czym polegają patologiczne mechanizmy odpornościowe?

Źle ukierunkowane lub nadmierne reakcje odpornościowe prowadzą do powstania schorzeń. Są to schorzenia typu alergicznego, anafilaksje i choroby auto immunologiczne (autoagresywne ). Również niektóre leki mogą wybiórczo zmieniać funkcje układu odpornościowego, powodując zarówno wzrost odporności, jak i jej osłabienie lub nawet niedobór.

Anafilaksja - definicja, klasyfikacja reakcji anafilaktycznych, objawy kliniczne, przyczyny, zapobieganie.

Anafilaksja def- to nagła, potencjalnie zagrażająca życiu reakcja nadwrażliwości związana z uwalnianiem mediatorów z komórek tucznych, bazofilów i napływających komórek zapalnych.

Może wystąpić u każdego.

Jest określana jako zespół objawów, które występują w czasie od kilku minut do maksymalnie kilku godzin po ekspozycji na czynnik wyzwalający.

Objawy mogą być łagodne, umiarkowane lub ciężkie.

Jednak zawsze należy traktować anafilaksję jako stan zagrożenia życia. Rozwija się gwałtownie. Szczyt nasilenia osiąga w czasie od 5 do 30 minut od pierwszych objawów. Niekiedy bardzo rzadko, może trwać wiele dni.

Klasyfikacja reakcji anafilaktycznych:

Pojęcie anafilaksji często jest zarezerwowane dla określenia reakcji immunologicznych a szczególnie do IgE- zależnych reakcji nadwrażliwości.

Drugi termin anafilaksja niealergiczna oznacza reakcje o identycznym przebiegu klinicznym w których nie uczestniczą mechanizmy immunologiczne.

Postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne w przypadku anafilaksji i anafilaksji niealergicznej jest identyczne.

Objawy kliniczne anafilaksji:

Pierwszym objawem reakcji anafilaktycznej mogą być zaburzenia świadomości w postaci lęku i uczucia zagrożenia. Objawy mogą być ograniczone do jednego narządu lub układu albo mają charakter wielonarządowy.

Przyczyny anafilaksji:

Reakcje IgE- zależne

POKARM (te reakcje wywołuje pokarm)

Każde białko występujące w produktach spożywczych może wywołać rekcję anafilaktyczną.

Do pokarmów, które najczęściej wywołują anafilaksję są zaliczane:

  • orzeszki ziemne
  • orzechy (włoskie, laskowe, orzechy nerkowca, pistacjowe, orzeszki brazylijskie, migdały)
  • ryby
  • owoce morza (krewetki, kraby, homary, ostrygi, małże)
  • mleko (krowie, kozie)
  • jaja kurze
  • ziarna sezamu, gorczycy
  • owoce i warzywa

Anafilaksje IgE- zależne mogą być również spowodowane:

- reakcjami krzyżowymi np. jabłko, marchew, seler i orzechy
- wysiłkiem po spożyciu posiłku, występuje gdy pacjent wykonuje wysiłek fizyczny w czasie od 2 do 4 godzin po spożyciu niektórych pokarmów; spożywanie pokarmów bez wykonywania wysiłku fizycznego, ani sam wysiłek fizyczny nie powodują anafilaksji u tych pacjentów
- antybiotykami i innymi lekami
- ukąszeniami owadów błonkoskrzydłych (np. osy)
- obcymi białkami np. insuliną lub antytoksynami

Anafilaksje spowodowane innymi mechanizmami są wywołane przez:

- preparaty krwi
- środki cieniujące, stosowane w rentgenodiagnostyce
- narkotyki
- aspirynę, ibuprofen i inne niesterydowe leki przeciwzapalne
- środki konserwujące dodawane do żywności i napojów
- wysiłek fizyczny
- miesiączkę
- bez wykrywalnej przyczyny

Szczególnie niebezpieczne są reakcje anafilaktyczne organizmu w odpowiedzi na wstrzyknięcie surowicy obcego gatunku.
Pojawiają się często po wtórnym wstrzyknięciu surowicy odpornościowej przygotowanej na bazie surowicy końskiej lub baraniej.
Po pierwszym wstrzyknięciu takiej surowicy organizm człowieka wytwarza przeciwciała nie tylko przeciwko wprowadzonym drobnoustrojom, ale także przeciw surowicy w której zostały one zawieszone.

Przeciwciała te utrzymują się w organizmie bardzo długo, nawet do 10 lat. Przy powtórnym podaniu takiej samej surowicy dochodzi do gwałtownej reakcji anafilaktycznej.

Dwukrotne podanie surowicy tego samego zwierzęcia może spowodować wystąpienie objawów choroby posurowiczej.
Dlatego każdy kto kiedykolwiek otrzymał zastrzyk surowicy powinien stale nosić przy sobie obok zapisu o posiadanej grupie krwi i czynnika Rh, zaświadczenie z jakiego zwierzęcia została ona uzyskana.

W razie potrzeby powtórnej infekcji zaświadczenie takie należy okazać lekarzowi, który zastosuje inny rodzaj surowicy. Zagrażającą życiu reakcją anafilaktyczną jest konflikt serologiczny, pojawiający się w wyniku nieprawidłowego przetoczenia krwi. W przypadku omyłkowo przeprowadzonej transfuzji krwi aglutyniny biorcy reagują z aglutynogenami dawcy, w wyniku czego dochodzi do aglutynacji i rozpadu (hemolizy) erytrocytów.

Zapobieganie anafilaksji:

1) Edukacja pacjenta w zakresie unikania czynników wywołujących reakcję anafilaktyczną
2) Na podstawie wywiadu należy w miarę możliwości ustalić czynnik/i przyczynowy/e anafilaksji i zalecić ich bezwzględne unikanie lub eliminację.
3) U osób, które miały reakcję anafilaktyczną przeciwwskazane jest stosowanie B-blokerów, włącznie ze stosowaniem dospojówkowo w jaskrze
4) Lekiem z wyboru w leczeniu anafilaksji jest adrenalina
5) Osoby z wysokim ryzykiem anafilaksji powinny być zaopatrzone w strzykawkę z adrenaliną i poinstruowane jak się nią posługiwać
6) W przypadku reakcji anafilaktycznej zalecane jest wykonanie iniekcji domięśniowej ze względu na szybki wzrost stężenia leku we krwi
7) Podskórna iniekcja wiąże się z opóźnieniem wchłaniania adrenaliny
8) Niezużyte autostrzykawki powinny być wymienione zaraz po upływie daty ważności, ponieważ biodostępność adrenaliny zmniejsza się proporcjonalnie do liczby miesięcy od upływu daty ważności
9) Podawanie profilaktyczne glikokortykosteroidów i leków przeciwhistaminowych jest zalecane w celu zapobiegania oraz w celu redukcji ciężkości reakcji gdy są wskazania medyczne do podania związku, który anafil. wywoł. Np. związku jadowo kontrastowego

Co to są choroby autoimmunologiczne?

Prawidłowo funkcjonujący organizm ma tak wykształcone mechanizmy autotolerancji, aby odróżniać determinanty własnych tkanek od obcych tym samym nie dopuszczać do autoreaktywności.

Mogą jednak pojawić się zaburzenia w funkcjonowaniu układu odpornościowego , które powodują zmianę mechanizmów odróżniających własne tkanki od obcych.

Na tym tle rozwijają się schorzenia w których dochodzi do znacznego wytwarzania autoprzeciwciał czy autoreaktywnych limfocytów T, nazywane chorobami autoimmunologicznymi a także chorobami autoagresywnymi.

Choroby autoimmunologiczne pojawiają się coraz częściej w populacji ludzkiej.

Wynikają z tworzenia przez organizm przeciwciał ukierunkowanych na własne tkanki i narządy, co powoduje ich trwałe uszkodzenia.

Do schorzeń tych zaliczamy:

- zapalenie tarczycy typu Hashimoto
- pierwotny obrzęk śluzowaty
- tyreotoksykoza
- pęcherzyca
- stwardnienie rozsiane
- pierwotna marskość żółciowa
- idiopatyczna leukopenia
- niepłodność męska (kilka przypadków)
- fakogenne zapalenie naczyniówki oka
- i inne...

Mechanizm powstawania zaburzeń autoimmunologicznych polega prawdopodobnie na nierozpoznawaniu jako własnych antygenów komórkowych przede wszystkim cząstek zgodności tkankowej, które jeśli zostaną uwodnione do krążenia mogą wywołać reakcję immunologiczną.

Choroby autoimmunologiczne można sklasyfikować jako narządowo swoiste, skierowana przeciwko antygenom umiejscowionym w określonym narządzie i narządowo nieswoiste, które atakują liczne narządy albo nawet cały organizm.

Istnieją udokumentowane przypadki rodzinne występowania autoimmunizacji, Autoimmunizacja występująca rodzinnie ma najczęściej charakter schorzenia narządowo swoistego.



Porozmawiaj o zdrowiu:

Polecamy



FAQ Forum dyskusyjnego

Dyskusja na temat:



Szukaj u nas

Kontakt

W sprawach publikacji lub reklamy

Email:

Disclaimer

Nasze artykuły chronione sa prawami autorskimi.